Annem beni
Saçlarımdan tutarak
Çıkarmıştı denizden
Belki bin yıl öncedir,
Belki genç bir kız iken.
***
Serin öğleden sonu
Ağaçların hışırtısı
Rüzgarlara karışıp
Gamsız ihtiyarların
Kulağına dolarken.
***
Gidebilirsin, dedi.
Herkes gidebilirdi.
Ve biz gidebilirdik.
Rüzgardan daha hızlı
Parlak bir ışık gibi.
Ayrılarak
Bu dünyadan.
***
Ama kaldık yine de
Kaldık biz, isteyerek
Kaldık, neden bilmiyorum,
Gökyüzünden yere düşen
Işıkta bir kırılma
Bir yırtılma, bir telaş
Kabus dalgası gibi.
Uğultunun ötesinde
Fırlatıcı büyük ses,
Ve ona eşlik eden
Korkulu bir başlangıç.
Ve bu ısrar nedendi,
Bu karanlık zaman için.
***
Kaldık ama, yine de,
Insanların durmadan
Hiç durup yorulmadan
Ateşini aradığı
Bu güzel cehennemde.
***
Annem beni
Saçlarımdan tutarak
Masmavi bir denizden
Çekerek çıkarıyor...
Onur Aydemir
Nisan 2025, Ankara
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.