Unutulmuş İnsanlar

Hep rüyama giriyor 

Bir boğulma hissiyle.
Üstleri paramparça,
Elleri kan içinde,
Birbirine sarılmış,
Orada, öyle yatmış.
Bir hikaye düşünün 
Öylece yarım kalmış.
Mahzene kapatılmış,
Unutulmuş insanlar

***

Ekim sonlarındaydı
Her şey o gün başladı.
Kadın, çocuk, ihtiyar..
Önceki yıl vardılar.
Birkaç mevsim içinde,
Ortadan yok oldular.
Sanki yaşamadılar.
Unutulmuş insanlar.

***

Sanki biri bir yerden 
Bir duman üflüyordu 
O duman yılan gibi 
Kıvrılıp duruyordu.
Biri, yerden yukarı,
Merdiven kuruyordu.
Anlayamıyor kişi, 
Sonsuzu, son içinde...
Orada durdu işte,
Orada durdu zaman.
Orada hapsoldular.
Unutulmuş insanlar.

***

Sesleri kulağımda.
İnanın, böyle ama:
Ummadığın bir yerde 
Masana otururlar.
Yahut da bir trende 
Karşı koltuktadırlar.
Belki de şu çarşıdan 
Bir şeyler alıyorlar.
Merdivendeki çocuk 
Üst kat komşu değil mi?
Geçen yaz salıncaktan
Düşüvermişti hani!
Sargılı küçük kolu 
ve gedik dişleriyle
Oyuncağa benzerdi. 
Peki ya şu kasketli 
Amca bakkal değil mi?
Bizim oğlan önünde 
Tekerlek çevirirdi. 
Şimdi dükkan orası.
Çatık kaşlı bir adam 
Kibirle oturuyor.
Kasılarak tuttuğu 
Avcı tüfeklerini
İştahla temizliyor.
Koşan çocuk olursa 
Dükkanının önünden 
Sopayla kovalıyor.
Ne kadar zaman geçti 
Kaç yıl oldu, belki üç belki iki.
ve ne çok şey değişti.
İnanın diyorum da
Kimseler inanmaz ki,
Oturup anlatsak da.
Her şey bir masal gibi.
Oysa gerçek gün gibi.
Yine de insanız ya,
Kabulü çok zor oluyor.
Sanki hep aramızda 
Sesi kulağımızda.
Saklıdır yaramızda 
Unutulmuş insanlar.

Onur Aydemir
Aralık 2025, Ankara