Bir Hep Bir Kişi Eksiktik

biz hep
bir kişi eksiktik.
yanımızda her zaman
bir kişi yoktu.
o bir kişidir ki
yokluğu
bilemezsin, 
ne kadar
çok şey anlatıyordu....

***

biz her zaman
bir kişi eksiktik.
çocukluğumuzda
parkta, oyun oynarken.
yahut arabaların
arkasından koşarken.
o bir kişi var ki,
bilmem ki, neredeydi?
yoktu yanımızda ama.
yoktu ama yine de,
yokluğuyla kaimdi.
aramızda, gölge gibi.
geçmişten bir iz gibi.
sönmemiş ateş gibi.
dönüp dolanıyordu.

***

Evimizde hayaletler
-o geçmişten gelenler-
gezerdi geceleri.
paslanmış bir şamdanda
ve o eski saatta,
-durunca hatırlanan-
sanki bir dakikada
yüzlerce yıl geçerdi.
bir kapı açılırdı.
bir ses yankı yapardı.
vitrinde cam eşyalar
mavi mavi parlardı.
masada bir boş koltuk
ve kristal bardaklar.
gelseydi onlar için
bütün her şey hazırdı!
özellikle bir kişi.
ondan söz ediyorum.
kayıptı ve gitmişti.
eski günlerden beri
o her zaman eksikti
her zaman çaresizdi.
ve yoktu yanımızda...

***

biz, diyorum ama yine,
bizler, kimdik gerçekte?
soluk resimler gibi
geride kaldı hepsi.
güler yüzlü, asık yüzlü, sevimli...
türlü türlü duygular
yaşandı, gelip geçti.
yine de, bir kişiydi ki
o yoktu aramızda.
ve onun yokluğu sanki
eksik bir diş gibiydi
ne zaman yalnız kalsak.
sızlardı yaramızda.

Onur Aydemir
Eylül 2025, Ankara